Wanneer alles even tegen zit

Ondanks dat het Spaanse leventje er zorgeloos uitziet, is dat het zeker niet altijd. Sommige dagen werkt niks mee, maar gelukkig krijg ik al een beetje de Spaanse mentaliteit, dus haal ik dan mijn schouders op en denk ‘ach, dat hoort er ook bij’. Zo kreeg ik bijvoorbeeld deze week een lekke band, en stapte ik in de verkeerde metro.

Wanneer ik in Nederland een lekke band had, keek ik mijn vader lief aan en was diezelfde avond de band alweer geplakt. Hier in Spanje gaat dat net even anders. Samen met Herminia had ik op internet een fietsenwinkel opgezocht. Met mijn fiets in mijn ene hand, en mijn telefoon met Google Maps in mijn andere hand, ging ik op weg. De fietsenwinkel zou twee straten verderop ,op nummer 17 zitten. Eenmaal aangekomen bij nummer 17 bleek het helemaal geen fietsenwinkel te zijn, maar een restaurant… Na 3 verschillende mensen gevraagd te hebben waar ik mijn band kon laten plakken, liep een mevrouw met me mee. Heel erg lief van haar hoor, maar ze bracht me naar een autogarage. Daar vonden ze het erg grappig toen ik vroeg of ze mijn fietsband konden plakken. Oh, het is trouwens erg lastig om aan mensen te vragen waar een fietsenwinkel zit, aangezien er geen letterlijke Spaanse vertaling voor fietsenwinkel bestaat. Na een halfuur zoeken gaf ik de moed op, en staat mijn fiets nu nog steeds inclusief lekke band voor de deur.

Daarnaast ging ik van het weekend naar het appartement van vrienden, wat te ver is om te lopen dus nam ik de metro. Zo gepiept dacht ik. Mooi niet dus! Ik stapte in bij de halte Colon. Dat is een grote halte waar je kan overstappen op veel verschillende lijnen wat dus betekent dat daar ook veel verschillende metro’s komen. Het is niet dat ik niet bekend ben met een metronetwerk, maar ondanks dat stapte ik toch in de verkeerde. Na drie haltes kwam ik er achter dat ik totaal de verkeerde kant op ging en ben bij de eerste volgende halte uitgestapt. Helaas is het metronetwerk hier niet heel erg uitgebreid en moest ik erg lang wachten op de eerste metro die weer terug ging naar mijn beginstation. Gelukkig ben ik uiteindelijk op de juiste bestemming gekomen. Helaas niet in vijf minuten zoals de meeste mensen er over zouden doen, maar in driekwartier. Vind ik op zich ook een hele prestatie!

Toerist in eigen stad

Inmiddels is de derde week hier al weer bijna op z’n einde, maar het lijkt alsof ik hier al 2 maanden woon! Ik begin steeds beter de weg te kennen en het openbaar vervoer te snappen. Zo rijden de bussen hier niet op vaste tijden (waarschijnlijk aangezien de buschauffeur zijn eigen pauzes inplant ;) maar komen ze over het algemeen iedere 5 tot 10 minuten. Daarnaast heb ik mijn weg op school ook aardig gevonden en heb ik een leuke groep vrienden die altijd wel in zijn om iets gezelligs te gaan doen! Ondanks dat is het toch ook wel heel leuk om de toerist in ‘eigen stad’ uit te hangen.

Zo ben ik in het weekend met een excursie georganiseerd door school naar Albufera geweest. Albufera is een prachtig natuurgebied van 21000 hectare groot en ligt op een half uurtje rijden van de stad. Daarnaast kent Albufera het grootste meer van Spanje. Dat moest ik natuurlijk met eigen ogen zien, dus ben ik daar op de boot gestapt. Daarna zijn we gaan fietsen door de natuur. Het was stiekem eigenlijk heerlijk om even uit de drukte van de stad te zijn en helemaal ‘zen’ te worden in de rustige natuur. Mocht je ooit naar Valencia komen, Albufera is zeker een aanrader!

Verder heb ik samen met twee vriendinnen de Catedral de Santa María de Valencia bezocht. Of eigenlijk meer beklommen. Na 207 treden waren we boven. Een eitje zou je denken, vergeleken met de domtoren. Ik kan je vertellen, met deze Spaanse temperaturen duurde het wel even. Maar gelukkig was het het zweten waard, want het uitzicht was wederom prachtig!

Dit heb ik nog nooit meegemaakt!

Dat ik in Spanje ben, is te merken aan de temperaturen, de siësta’s en de etenstijden. Maar wat ik van de week heb meegemaakt, slaat echt alles! Aangezien mijn Postcode Loterij fiets in Nederland in de schuur staat en ik die hier dus niet bij de hand heb, maak ik hier veel gebruik van het openbaar vervoer. Maar het OV in Spanje is net even iets anders dan ik als Dutchie gewend ben…

Dinsdag was ik met drie vrienden naar het strand gegaan om een verkoelende duik te nemen. Het is te ver om te lopen, dus neem ik altijd de bus naar het strand. Binnen ongeveer 20 minuten ben je er. Met de nadruk op ongeveer. Want halverwege de rit zette de buschauffeur de bus langs de weg, stapte uit en begon een sigaretje te roken en een broodje te eten. Na 5 minuten stapte hij weer in, startte de bus en reed verder. Geen enkele Spanjaard bleek op of om te kijken. En zich druk maken, deden ze al helemáál niet. Volgens mij was ik de enige die even niet wist wat hier gebeurde! Ik moet denk ik nog een beetje wennen aan de mañana mentaliteit…

Als je denkt dat het in Nederland wel eens hard regent, heb je een Spaanse regenbui nog nooit mee gemaakt. De lucht was pikzwart en de regen kwam met bakken uit de hemel. Ik was met vriendinnen onderweg naar de haven, maar we zijn snel een barretje ingedoken om te schuilen. Na een half uur werd het droger en zijn we de straat op gegaan om een metrohalte te zoeken. De schade was duidelijk te zien. Overal lagen omgewaaide bomen, de politie was op elke hoek van de straat en er mocht niet meer gefietst worden vanwege de gladheid. Eindelijk bij een metrohalte aangekomen, bleken de metro’s ook nog eens last van het weer te hebben gehad. Ze reden niet. Uiteindelijk zijn we weer heelhuids thuis gekomen en hebben we op het terras (ja echt waar) heerlijke tapas gegeten! Later las ik op internet dat er volgens de Spaanse weerdienst AEMET per vierkante meter 52,5 liter regenwater is gevallen!

De eerste (hete) dagen in Valencia

Eindelijk, het was 4 september! Op Schiphol werd ik ’s morgens uitgezwaaid door lieve vriendinnen en familie, en 2,5 uur later kwam ik met mijn 34 kilo aan bagage aan in het o zo warme Valencia.

Nadat ik de taxichauffeur met het bordje ‘Linda van den Hoogen’ had gevonden, werd ik naar mijn gastgezin gebracht. In mijn beste Spaans heb ik kennis met ze gemaakt. Iedere dag leer ik het gezin een beetje beter kennen. Er wordt áltijd Spaans gesproken, wat heel goed is voor mij om het te leren, maar soms wel lastig om elkaar te begrijpen. Hun appartement is heel erg centraal gelegen. Het is ongeveer een kwartiertje lopen naar school. (Met deze Spaanse temperaturen zeker 20 minuten). Verder is het appartement op 8 hoog. Ik heb mezelf al voorgenomen om wanneer het wat kouder is, de trap te nemen in plaats van de lift!

Na een introductie en een niveautest begonnen maandagochtend al de eerste lessen op school. Alles, maar dan ook echt alles, is in het Spaans. De nationaliteiten en leeftijden van de 9 medestudenten uit mijn klas zijn heel verschillend. Van Chinezen tot Italianen tot een Zwitserse.
Naast de lessen organiseert de Taalschool iedere dag verschillende activiteiten. Zo ben in maandag mee geweest met een stadstour door Valencia en daarna met de groep in een Spaans restaurantje tapas wezen eten.

Dinsdagavond werd er een intercambio georganiseerd. Met een aantal medestudenten gingen we ’s avonds naar een bar met Spanjaarden die Engels studeren/willen leren en ‘buitenlanders’ die Spaans willen leren. Het eerste uur werd er Spaans gesproken en het tweede uur Engels. Het is een heel erg leuk concept, maar ik merk wel dat spreken in het Spaans écht lastig is! Verstaan lukt wel, maar spreken nog niet zo goed… Gelukkig heb ik nog negen maanden de tijd om er beter in te worden ;)

De Spanjaarden leven zo anders dan we in Nederland gewend zijn. Wanneer ik ’s morgens naar school loop, zitten vele terrasjes vol met Spanjaarden die aan het ontbijten zijn. En wanneer ik terug naar huis loop, zitten ze er weer voor de lunch! Lunchen doen de Spanjaarden heel uitgebreid en het avondeten gebeurt hier pas rond 21.30 uur. Daarnaast ben ik er achter gekomen dat de siësta totáál niet overbodig is. Met zo’n 35 tot 37 graden in de middaguren is het te warm om iets te doen.
Valencia is de stad van de paella, dus moesten 2 nieuwe vriendinnen en ik dat maar eens uitproberen. En om mezelf helemaal een Spanjaard te voelen, ben ik met andere schoolvriendinnen gaan Salsa dansen! Ik denk dat ik nog wel een paar lesjes nodig heb om in de Spaanse Salsa vibe te komen haha.

 

Hoe passen negen maanden in één koffer?

Wat gaat de tijd snel! Inmiddels is het al september en stap ik over een paar dagen het vliegtuig in. Na een heel gezellige afscheidsborrel (bedankt iedereen dat jullie er waren!) is het toch echt tijd om aan mijn koffer te beginnen. Maar wat moet ik allemaal meenemen? En hoeveel paar schoenen passen er in een koffer? Ik heb zelfs al de vraag gekregen: ‘Hoe ga je dat met al je haarproducten doen?’ Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik er daar namelijk een hele hoop van heb ;)

Ik heb voor 30kg aan bagage geboekt. Dus voor alles wat daar niet meer bij kan, heb ik in ieder geval een hele goede reden om te gaan winkelen in Valencia. Het scheelt gelukkig dat ik mijn winterjas thuis kan laten. Ik heb de weersvoorspellingen van september bekeken en het zal daar de rest van de maand nog zo’n 25 tot 32 graden zijn! Wat ik zeker weten meeneem, is het  mooie ‘uitzwaaiboek’ dat ik van een hele hoop lieve vrienden en familie heb gehad! Jullie hebben mij daarmee écht verrast! Ik heb het natuurlijk al wel een beetje doorgebladerd maar verder nog niks gelezen. Daar heb ik mooi 2,5 uur de tijd voor in het vliegtuig. 

In mijn beste Engels en Spaans (en een beetje hulp van Google Translate) heb ik al mailcontact gehad met het gastgezin waar ik verblijf. Ik zal de komende vier maanden wonen bij Herminia (56) en haar zoon Alberto (28). Ze heeft ook nog een dochter (20) die in Londen woont en nog een zoon (33) die in Madrid. Het appartement staat midden in de stad en op loopafstand van de school! Na wat speurwerk op Facebook heb ik foto’s van de familie kunnen vinden zodat ik al een beetje weet bij wie ik terecht kom. 

Nu is het echte aftellen begonnen!

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb