Twee blondines tussen de Spanjaarden
Pasen: Tijd voor brunchen met de familie, eieren zoeken en een bezoekje aan de Ikea op 2e Paasdag. Of blijkbaar hét moment voor een stedentrip naar Valencia. Want wat zag de stad zwart van de toeristen. Ik ben er haast zeker van dat ik met de Paasdagen meer Nederlanders dan Spanjaarden heb gezien. De Valencianen waren de stad ‘ontvlucht’ en trokken naar de omliggende dorpen om daar vakantie te vieren. En het is ook niet zo heel moeilijk om de Nederlandse toerist van de Spanjaard te onderscheiden: Korte broek, al fietsend door de stad en ze zijn om 19.00 uur de enige gasten in een restaurant. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ook ik deze dagen de oppertoerist heb uitgehangen. Een vriendinnetje had het vliegtuig genomen en kwam mij 1857 kilometer verderop opzoeken. Als een echte gids heb ik haar de stad laten zien, die ik ondertussen beter ken dan de binnenstad van Utrecht. Hierdoor had ik een goed excuus om óók met mijn fototoestel om mijn nek op pad te gaan!
Een van onze eerste stops was het Oceanografic. (De allereerste was echter de discotheek. Dit omdat 1) We elkaar al veel te lang niet meer hadden gezien & 2) omdat er altijd wel iets te vieren is in Valencia.) De directrice van de Taalschool International House Españolé had mij één van de weekendactiviteiten aangeboden omdat ze het zo leuk vindt wat ik allemaal schrijf over Valencia, de school en het Spaanse leven. Naast de lessen biedt de school namelijk ook iedere dag activiteiten aan. Zoals bijvoorbeeld Salsa lessen, BBQ’s op het terras van de school, het bezoeken van verschillende musea, sportieve activiteiten etc. Paaszaterdag stond het Oceanografic op het programma. Het Oceanografic is het grootste aquarium van Europa en telt zo’n 40.000 dieren van 500 verschillende soorten. Na de dolfijnen, zeehondjes, pinguïns en Nemo gezien te hebben, misten we alleen de haaien nog. Ik stond in shock van wat ik daar aantrof. Er stond een rij voor het verblijf van de haaien die ongeveer even lang was van hier naar Nederland. We waren dus zeker niet de enige toeristen die bedacht hadden om naar het Oceanografic te gaan!
Als toerist kunnen de Spaanse kookkunsten niet overgeslagen worden. Ik nam mijn vriendin mee naar het restaurant waar de obers mij ondertussen al bij naam kennen, aangezien ik weet dat het daar altijd gezellig is. Ik kon haar natuurlijk niet terug naar Nederland laten gaan zonder Agua de Valencia te laten proeven. We waren zo druk aan het bijkletsen, dat we helemaal niet doorhadden dat alle andere gasten al lang waren vertrokken en het terras al was opgeruimd. Hier kwamen we pas achter toen de obers kwamen vragen of we het leuk vonden om met hen nog een laatste drankje te doen bij de bar om de hoek. Tja, waarom niet?! Daar zaten we dan als twee blonde meisjes tussen de Spanjaarden. Ondanks dat mijn vriendin geen woord Spaans spreekt, werd het nog een hele gezellige avond!
Het achtste wereldwonder
De Fallas zijn al weer een tijdje voorbij en de rust is wedergekeerd in Valencia. De straten zien niet meer zwart van de mensen en ook aan alle straatfeesten is een einde gekomen. Ondanks dat dit grote feest al weer een paar weken geleden plaats vond, voelt het nog als de dag van gister. Daarom leek het mij een goed idee om eens helemaal tot rust te komen in Albufera, een groot natuurpark gelegen buiten Valencia. Zo besloot ik samen met een vriendinnetje het weekend eens af te sluiten met het bekijken van de zonsondergang bij het meer in Albufera.
Eenmaal bij het meer aangekomen beseften we dat dit weekend de klok een uur vooruit was gegaan, en dat het dus ook een uur langer licht zou zijn. We waren dus veel te vroeg… Vervelen deden we ons echter niet, want naast een hoop eenden waren er gelukkig ook nog andere dingen te zien. Zo waren er heel veel schattige kleine meisjes in hele nette jurkjes, inclusief professionele fotoploeg, die (waarschijnlijk communie) foto’s lieten maken. Hoewel het appartement van de gemiddelde Valenciaan niet heel groot is, denk ik dat ze ergens een opslag huren voor het aantal jurkjes wat de meisjes hier dragen. Ze hebben een speciale handgemaakte jurk voor de Fallas, een jurk voor hun communie en waarschijnlijk zal hun verjaardagsjurk er ook wel ergens tussen hangen.
Toen de zon langzaam in het water zakte, waren we stiekem een beetje teleurgesteld. Het was super bewolkt! Van de mooie oranje roze zonsondergang die we ons hadden ingebeeld, waren weinig sporen van te bekennen. Maar dat mocht zeker de pret niet drukken, want wat een rust! Het enige wat ik hoorde, waren de eendjes die kwaakten, en oh ja, onze magen die knorden. We waren namelijk helemaal vergeten om iets te eten mee te nemen, en etenstijd was al geweest.
Ik weet niet wat het precies is met de bussen in Valencia, maar er is altijd wel weer wat. Dit keer stonden we al dik een half uur bij de verkeerde halte te wachten, toen de buschauffeur ons de goede halte wees. Vol goede moed liepen we die kant op, maar die zakte al snel heel diep in onze schoenen toen we op het bordje zagen dat we tot de laatste bus moesten wachten. Die zou echter pas over meer dan een uur zou komen. Tja… daar sta je dan met z’n tweeën midden in een pikdonker natuurgebied met een knorrende maag hopend dat de laatste bus überhaupt wel zou komen, want hier in Spanje weet je het maar nooit. Uit het niets kwamen daar twee grote gele koplampen de hoek om, en het leek wel of het achtste wereldwonder aan kwam rijden! Bus 25 met bestemming Valencia!
Maak jouw eigen website met JouwWeb