Helaas,  mijn avontuur zit er na 9 maanden alweer bijna op. De tijd is omgevlogen. Ik had deze ervaring voor geen goud willen missen en ik weet zeker dat ik op een dag terugkeer naar deze prachtige stad, want Valencia zit in mijn hart!

Na meer dan 734 uur in de Taalschool Españolé doorgebracht te hebben, was het vandaag tijd om al mijn Spaanse kennis te testen door het maken van het DELE examen. Voor dit uitgebreide examen, wat bestaat uit het lezen, luisteren, schrijven en spreken in het Spaans, heb ik extra lessen gevolgd om zo mezelf helemaal klaar te stomen om het te halen.
Tijdens het examen dwaalden mijn gedachten af naar mijn allereerste week in de Taalschool. Ik zat namelijk in het zelfde lokaal waar ik 9 maanden geleden begonnen ben. Ik kwam destijds binnen met wat basis kennis van de Spaanse taal. Ik kon mezelf voorstellen en vertellen wat ik die dag zou gaan doen, maar meer dan dat bakte ik er niet van. Nu, 9 maanden later, kan ik hele middagen lullen met Spanjaarden, waar ik zelf toch stiekem best wel een beetje trots op ben.
Na een tijdje viel het me op dat alle andere 11 studenten in het lokaal allemaal van Aziatische afkomst waren, en ik de enige blondine in het gezelschap was! Toen ik na 3 uur mijn laatste punt op mijn blaadje had gezet, was het tijd voor het mondeling. Ik voelde opeens een vlaag zenuwen van uit mijn tenen naar boven komen. Ik dacht dat ik zenuwachtig was voor mijn eindexamen op de middelbare school, maar dat was niets vergeleken met wat ik vlak voor deze spreekvaardigheid toets Spaans voelde. Het enige waar ik nog maar aan kon denken was: ‘Lin, over een halfuurtje sta je weer buiten en kan je nog van de laatste Valenciaanse zonnestralen genieten’. En zo gezegd, zo gedaan.
Inmiddels ben ik er wel aan gewend dat Spanjaarden alles op z’n tijd doen en zich nergens voor haasten. Zo heb ik eens 3 uur gewacht op een Spaanse vriend die toen op zijn gemakje een keertje aan kwam zetten. Ook voor het nakijken van het DELE examen wordt er ruim de tijd genomen. Ergens in augustus zal de uitslag bekend worden gemaakt. Mocht ik het halen, waar we natuurlijk wel vanuit gaan, hang ik (geheel in Nederlandse traditie) mijn schooltas met Spaanse vlag uit!

Toen ik voor de aller aller aller laatste keer de schooldeur uitliep, besefte ik me wat voor een top tijd ik hier heb gehad. Ik heb mensen vanuit de hele wereld morgen leren kennen.  Zo heb ik bijvoorbeeld in de klas gezeten met studenten uit Hongarije, Brazilië, Zuid-Korea, Rusland, Taiwan, Zwitserland, Amerika en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ondanks dat we allemaal totaal verschillende talen spreken, communiceren we allemaal in een taal die niet de onze is, Spaans. Achteraf gezien zag ik pas hoe leuk het is om nieuwe vrienden te maken. Zo had ik in de zomer totaal andere vrienden dan die ik nu heb. Dit komt omdat iedereen voor een andere periode in de Taalschool is. Van sommigen weet ik zeker dat ik daarmee in de toekomst nog contact zal hebben. De eerste plannen voor de Fallas 2018 zijn namelijk al gemaakt! Ook kan ik tegenwoordig lekker goedkoop op vakantie aangezien ik overal wel iemand ken bij wie ik kan logeren ;)

Ik keer natuurlijk niet naar Nederland terug zonder nog één keer op geheel Spaanse wijze uit te gaan. Wat betekent dat je de eerste mensen naar hun werk ziet gaan, wanneer je de discotheek uitloopt. Samen met mijn vrienden ga ik nog één keer de stad in, want de echte Spaanse gezelligheid in het weekend dat kent Nederland niet. Oh, en mijn koffer? Ach, dat komt morgen wel. Of zoals de Spanjaarden zeggen: ‘Mañana, mañana……’

¡Feliz cumpleaños!

Lang naar uitgekeken, en afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zo ver. Mijn 18de verjaardag! Dit moest natuurlijk, geheel in Spaanse stijl, gevierd worden.

Op vrijdagavond vond er een groot feestje plaats in het huis van Laura, een vriendinnetje van de Taalschool. Zelf woon ik in een studentenflat waarvan 5 van de 6 appartementen van de school zijn. Het andere appartement, op de tweede verdieping en dus omringt door studenten, is van een ouder echtpaar. Wat ik me tot de dag van vandaag nog steeds afvraag, is waarom ze zichzelf dit aandoen… In een studentenflat is het in het weekend (wat hier al op donderdagavond begint) nóóit voor 23.00 uur stil. Er is namelijk altijd wel ergens gezelligheid te vinden. Is het niet in mijn huis, is het wel in dat van de buren.
Afgelopen week kwam de schoonmaakster binnen, maar helaas niet om te schoonmaken. Ze had een brief van de directrice van de Taalschool bij zich. Daarin stond dat de buren laatst de politie hadden gebeld omdat het blijkbaar om 3 uur ’s nachts nog steeds erg gezellig was. Wat ik eigenlijk best een raar verhaal vind, want dit oudere echtpaar heeft in de afgelopen 5 maanden dat ik hier nu woon nog nóóit geklaagd.
Ik had niet zo heel veel zin om de politie op mijn verjaardag uit te nodigen, dus vond het feest plaats in het huis van Laura. Haar woonkamer is ook nog eens een stuk groter, dus konden er meer mensen komen! Ik had wat vrienden van school uitgenodigd die zelf hun vrienden ook weer hadden uitgenodigd. Van sommigen wist ik het bestaan niet eens... Om twaalf uur werd er natuurlijk voor me gezongen! Wat ik eigenlijk wel bijzonder vond, want er was nog nooit door zo’n 24 man uit allemaal verschillende delen van de wereld (van New York tot Noorwegen en van Londen tot aan Italië) ‘Happy Birthday’ voor mij gezongen.
Rond 1 uur ging de deurbel. Nog meer mensen dacht ik! Maar helaas, het waren de buren… Eerst wilde ik ze uitnodigen om met ons een drankje te komen doen, maar uiteindelijk heb ik ze toch maar in het Spaans keurig te woord gestaan en gezegd dat we snel zouden vertrekken. Want het feestje was natuurlijk nog lang niet afgelopen! Zo zijn we met z’n allen naar Indiana gegaan, mijn favoriete club van Valencia. Het enige van wat ik daar nog heel goed van kan herinneren, is dat het heel erg gezellig was ;) Al mijn vrienden waren ondertussen al lang naar huis gegaan, toen Laura en ik ook maar eens ons bed wilden opzoeken. Onderweg naar huis kregen we zo’n honger dat we op zoek gingen naar een eettentje. Lang hoefden we niet te zoeken, want de eerste bakkers waren al open!
Aangezien het ook zo zonde is om op je verjaardag de hele dag in bed te liggen, stond ik na 3 uurtjes slaap weer ‘fris en fruitig’ naast mijn bed om naar het strand te gaan. Het was namelijk 29 graden dus het perfecte strandweer! Ook het strand was mijn verjaardag niet vergeten en had een leuk cadeautje. Mijn rug is net zo rood als de avond er voor. Maar dit maakt me helemaal niet uit, want ik zou zo mijn hele verjaardag nog een keertje over doen! Dus mijn 19de verjaardag ook maar in Valencia vieren?

Het aftellen is begonnen!