Ik spreek Spaans!
Dat ik in de (alweer bijna) 5 maanden dat ik hier ben al heel veel Spaans geleerd heb op school, dat wist ik wel. Het gevoel dat ik het ook daadwerkelijk écht spreek, had ik eigenlijk nog niet. Maar daar is verandering in gekomen!
De feestdagen zijn alweer even voorbij, dus dat betekent dat de goede voornemens waargemaakt moeten worden. Want die willen we namelijk in 2017 wél halen. Net zoals bij de meeste mensen stond ook bij mij ‘meer sporten’ hoog op het lijstje. Zo heb ik de dichtstbijzijnde sportschool opgezocht en heb ik mij daar gelijk ingeschreven. Vol goede moed ben ik een aantal keer gaan sporten, maar ik bleek iets té fanatiek van start te zijn gegaan. Na een week zat ik al met een achillespeesblessure thuis. Dit was dan ook de reden dat ik een bezoekje heb gebracht aan de fysio. Jose Luís, de Spaanse fysio. En daar verbaasde het me hoe goed ik uit mijn woorden kwam. Tuurlijk begreep ik niet álles, maar aangezien mijn gezichtsuitdrukkingen boekdelen spreken, hoefde ik gelukkig niet iedere keer te vragen of hij iets wilde herhalen haha! Terwijl ik op de behandeltafel lag, besefte ik me dat ik echt al een aardig woordje Spaans spreek. En daar ben ik stiekem best wel een beetje trots op!
Tegenwoordig spreek ik ook onderling met de meeste vriendinnen Spaans, want mijn Spaans is op dit moment misschien wel beter dan mijn Engels… Daarnaast ben ik thuis ook haast verplicht om Spaans te spreken. Dit komt omdat mijn Japanse huisgenootje niks anders spreekt dan Spaans, en ik naast het woord sushi geen enkel ander Japans woord kan bedenken…
Mijn Spaanse kwaliteiten in de sportschool zijn nog wel een aandachtspuntje. De docent ratelt daar zo snel achterelkaar door dat ik daar echt geen touw aan vast kan knopen. Ik ga daarom ook altijd helemaal achteraan staan, zodat ik bij de anderen kan afkijken wat zij doen. Maar natuurlijk ook zodat de rest van de groep niet kan zien dat ik iedere keer net uit de maat van de muziek en het ritme van de groep mijn oefeningen doe. Wat er waarschijnlijk hilarisch uitziet!
2,5 uur gewacht op de koning
Na vier dagen naar school te zijn geweest, was het al weer tijd voor een feestdag hier in Spanje! En zoals nu ondertussen al wel bekend is, houden de Spanjaarden wel van een feestje. Dus waren alle winkels dicht, lag het werk stil en waren alle kinderen vrij. Dit keer was het tijd voor Los Reyes Magos, ofwel Driekoningen!
Ondanks dat Driekoningen in Nederland over het algemeen niet erg groots gevierd wordt, is dat hier in Spanje totaal het tegenovergestelde! Los Reyes Magos kan vergeleken worden met het Sinterklaasfeest in Nederland. Het wordt gevierd met vooral heel veel snoep en cadeautjes. ….
Wanneer de avond van 5 januari valt, komen de 3 koningen met een grote parade aan in de stad. Dat wilde ik natuurlijk wel eens met mijn eigen ogen bekijken! ’s Middags om twee uur stonden er al mensen langs de straten om de beste plekjes te scoren. Zelf vond ik dat iets té overdreven, maar een paar uur later was ook ik op het eindpunt Plaza del Ayuntamiento te vinden. En ik was zeker niet de enige. Godallemachtig wat was het druk! Er was een hoop te doen op het grote, centrale plein van de stad. Zo waren er optredens, veel muziek en waren de straten mooi verlicht. Na een uur gewacht te hebben in de kou (ja, ook in Spanje kan het koud zijn), kwamen de eerste ‘praalwagens’. Dit zijn mooie versierde wagens waar vooral kinderen op zitten die snoep gooien naar alle toeschouwers. Er waren zelfs kinderen die een paraplu mee hadden genomen om zo zoveel mogelijk snoep te vangen. Als ik heel eerlijk ben, vond ik dit wel een beetje een commercieel gebeuren… De wagens waren namelijk van de grote winkelketens, die dit natuurlijk doen om reclame te maken. Na 2,5 uur gewacht te hebben, de praalwagens voorbij zien komen en geen snoep gescoord te hebben, hadden mijn vriendinnen en ik nog geen koning gezien. En aangezien het tempo er nou ook niet echt lekker in zat, besloten we om maar ergens een drankje te gaan doen!
Ondanks dat ik vrij was, heb ik de Los Reyes Magos zelf niet gevierd. De Spaanse families doen dit in huis met een hele hoop cadeautjes. Daarnaast eten ze ook een ‘roscon’. Dit is een lekkernij waar een boon en een klein figuurtje in verstopt zit. Wie het stuk met de boon heeft, moet de roscon betalen. En wie het stuk met het figuurtje heeft, mag de hele dag de ‘rey’ (koning) zijn!
Het enige wat ik aan deze hele feestdag denk ik wél ga vieren, heeft eigenlijk niks met de Driekoningen te maken. Op 7 januari start namelijk de hele grote opruiming met kortingen die zelfs kunnen oplopen tot 70%. Kijk, dat is meer iets voor mij!
De eerste 24 uur 'op mezelf'
Na een week vol feestdagen en gezelligheid met familie en vrienden doorgebracht te hebben in Nederland, ben ik weer in Valencia aangekomen. Dit ging alleen niet zonder slag of stoot.
Het begon allemaal al op Schiphol. Daar kwam ik erachter dat ik naast 2 (tot de nok toe volgepropte) koffers ook nog graag mijn laptop mee wilde nemen. Nu raad je het vast al… die lag nog thuis! Gelukkig was ik niet alleen, en was er een uitzwaaicomité met mij meegekomen. Dus zo lief als mijn vader was, ging hij met gierende banden op weg naar huis. Toen ik alvast ging inchecken, werd mij verteld dat ik ongeveer een uur moest rekenen voordat ik door de security check was. Toen ik die rij zag, zat ik natuurlijk al helemaal op hete kolen. Ik had dan dus geen tijd om én op mijn laptop te wachten én een uur in de rij te staan. De tijd begon te dringen, dus moest ik wel zonder laptop in de rij gaan staan. Ik stond nog geen minuut te wachten of er kwam een beveiliger van Schiphol naar mij toe die een kort praatje met mij maakte en vroeg of ik alleen reisde. Hoe graag familie ook met mij mee was gegaan, stond ik toch echt alleen. Op dat moment deed hij een hekje voor mij open en mocht ik de hele rij overslaan en in één keer naar security check! Waar ik geheel gefouilleerd werd, en mijn handbagage driedubbel gecontroleerd werd. Waarschijnlijk stond ‘strengere controles’ bovenaan op het lijstje met goede voornemens van Schiphol. Uiteindelijk was alle stress onnodig geweest, want een andere medewerker van Schiphol kwam persoonlijk mijn laptop bij mij afgeven!
Eenmaal in Valencia aangekomen, en mijn andere koffer opgehaald te hebben, ging ik op weg naar mijn eigen appartementje! De taxichauffeur moest erg om mij lachen toen hij mijn koffers in de auto probeerde te krijgen. Eerst snapte ik niet zo wat er nou zo grappig was, maar eenmaal in het appartement aangekomen, viel het kwartje. Mijn koffers waren nogal zwaar. Namelijk zo’n 65 kilo in totaal. En om het verhaal helemaal af te maken; er zit geen lift in dit appartement… Nu moet ik ook wel eerlijk bekennen dat ik, gelukkig, op de eerste verdieping woon!
Daarnaast is de stroom vandaag al zo’n vijf keer uitgevallen en heb ik ervaren wat alleen wonen is; de pot tomatensaus niet open krijgen en halverwege het koken beseffen dat je iets anders in elkaar moet gaan flansen. Maar ondanks dit heb ik mijn kamertje al volgehangen met foto’s, zijn mijn koffers uitgepakt en heb ik al een hoop gelachen met huisgenootje/vriendinnetje. Laat de komende vijf maanden ‘op mezelf’ maar komen!!
Maak jouw eigen website met JouwWeb