Black Friday

Iedereen sprak er al dagen over, de winkels zetten extra personeel in en op de winkelruiten hingen al de hele week posters met kortingen; Black Friday. Black Friday is de eerste dag van een weekend waarin (bijna) alle winkels in de stad op de gehele collectie forse kortingen geven. In de meeste winkels was dit 20%, maar dit kon oplopen tot soms wel 40%. Ook ik moest hier natuurlijk gebruik van maken en ben samen met vriendinnen op jacht gegaan.

Letterlijk zijn we op jacht gegaan, want wat was het druk. Aan het begin van de avond, wanneer de scholen uit zijn en de mensen klaar zijn met werken, kon je over de hoofden lopen in Calle Colon; de Kalverstraat van Valencia. Zo was er bijvoorbeeld voor de ingang van de Bershka een hele ophoping van mensen. Je kon er haast niet meer naar binnen, en je moest je ellebogen in de strijd gooien wanneer je weer naar buiten wilde. Gelukkig was dat bij de Mango niet het geval. Na een half uur in de rij bij de paskamers te hebben gestaan, had ik eindelijk mijn eerste shirtje van de middag aan. Ondertussen was ik mijn vriendinnen allang kwijtgeraakt in de drukte dus probeerde ik een foto vanuit het pashokje via Whatsapp te sturen. Had natuurlijk wel eerst even hun mening nodig voordat ik het ging kopen ;) Volgens mij was ik alleen niet de enige die dit probeerde aangezien zelfs het internet plat lag. Anderhalf uur verder en met 1 shirtje rijker stond ik weer buiten.  En alsof het daar nog niet druk genoeg was, kwam er een ‘manifectación’ voorbij. De hele straat stond bom vol met groepen protesterende mensen. Dit werd gedaan met een hoop geschreeuw en getrommel. Eenmaal door deze menigte heen gewurmd te hebben, liep ik moe maar zeker voldaan, na meer dan zes uur winkelen en met in beide handen tasjes,  terug naar huis. Shoppen is op deze manier een hele workout. 

Korte rokjes & hoge hakken

Wanneer je op een vrijdag- of zaterdag door de straten van Valencia loopt dan zal en het zal je opvallen dat bijna iedereen er van top tot teen keurig gekleed uitziet. Mannen dragen een net overhemd, vrouwen hebben tijd besteed aan hun haar en make-up, en zelfs aan de kleding van de kinderen is gedacht. De Spanjaarden flaneren in hun mooie kleding over straat op zoek naar een restaurant om te eten.
Er zijn maar weinig Spanjaarden die raar opkijken wanneer je binnenkomt in een restaurant in een kort jurkje met hakken. Echter in Nederland zal je bij binnenkomst al wat vragende blikken naar je toegeworpen krijgen. Soms zie ik op een doodnormale ochtend vrouwen in kleding lopen waarvan ik denk ‘hoe kan je daar de hele dag normaal in functioneren?!’  Waarschijnlijk vinden Spaanse vrouwen het niet belangrijk of kleding lekker zit, of dat het praktisch is. Iets waar de gemiddelde Nederlandse vrouw meteen aan denkt…

Om nog maar even in het kledingthema te blijven weet ik precies wanneer de school vlak bij mijn huis uit is. De straten worden dan gevuld met kinderen die allemaal hetzelfde uniform dragen. Lang niet op alle scholen in Valencia is het verplicht om een uniform te dragen, maar op de meeste katholieke scholen wel. De katholieke scholen hebben niet hetzelfde uniform, maar wel hebben de meisjes standaard een rok. Ik vond dat sommige meisjes wel hele korte rokjes droegen en kon er niet over uit dat dat toegestaan wordt op een katholieke school. Dus vroeg ik het aan mijn docent. Wat blijkt nu? Zodra de meiden buiten zijn rollen zij de rokken op tot hele korte rokjes om er zo nog een beetje ‘hip’ bij te lopen. Ik moet zelf ook heel eerlijk zeggen, ik ben blij dat ik mijn eigen spijkerbroek aan kan en niet in groen/rood geruite rokje naar school moet ;)

¡Viento y lluvia!

In mijn eerste paar weken hier was het rond de 38 graden. Bij elke stap die ik zette, brak het zweet me uit, en kon ik nergens anders meer aan denken dan aan een duik nemen in de zee. Helaas zijn deze warme zomerdagen voorbij, is de klok alweer een uurtje terug en komt de winter er aan!

Ondanks dat ik mij hier helemaal thuis voel, heb ik laatst hiermee het toppunt bereikt. Ik zat op de fiets op weg naar huis en fietste door het park. Normaal vind ik dat altijd heerlijk omdat er zo veel te zien is, maar deze keer vond ik het wat minder leuk… Ik merkte voor het eerst dat het hier ook kan waaien. Het gebeurt niet vaak, maar als het waait,  waait het hárd. En dat geldt ook voor regen. Áls het regent, regent het hard. Dus het leek eventjes alsof ik in ons eigen koude kikkerlandje door weer en wind aan het fietsen was haha.

De Spanjaarden kijken mij ook nog wel eens raar aan als ik ’s ochtend nog lekker in mijn hemdje door de stad loop op weg naar school, en  zij allemaal al jassen en zelfs een sjaal dragen. Dit zal nu waarschijnlijk niet meer gaan gebeuren, aangezien ook voor mij nu echt de tijd is aangebroken dat ik de deur niet meer uit kan gaan zonder jas. Met als gevolg dat ik haast genoodzaakt was om warme kleding te gaan shoppen. Wat ik trouwens helemáál niet erg vind om te doen ;)
Samen met vriendinnen ben ik naar een winkelcentrum een heel stuk buiten de stad geweest omdat daar een Primark zit. Ik had me er alleen iets anders bij voorgesteld dan dat het daadwerkelijk was. Als je denkt dat de Primark in Nederland aan het eind van een drukke zaterdagmiddag een puinhoop is, ben je nog nooit in een Spaanse Primark geweest… Tussen de complete chaos aan kleding heb ik niet meer dan een paar warme sloffen weten te scoren.

Maar eigenlijk moet ik helemaal niet zeuren, want met zo’n gemiddelde temperatuur van 17 graden is het voor Nederlandse begrippen alles behalve koud. En als ik me bedenk dat het over 41 dagen kerstmis is en ik hier ’s middags nog (wel met een jasje aan) op het terras kan zitten, mag ik daar best wel heel erg blij mee zijn!

Mañana, mañana

Ik heb het al eens eerder genoemd op mijn blog; de mañana mentaliteit. Nu ik hier al ruim twee maanden woon, begin ik het ondertussen een beetje onder de knie te krijgen. 5 ‘Spaanse’ minuten zijn er zeker 15 in Nederland. En wanneer iemand zegt: ‘Ik doe het morgen,’ kun je er bijna zeker vanuit gaan dat het nooit zal gebeuren.

Afgelopen week ben ik naar een salon gegaan om mijn wenkbrauwen weer mooi te laten maken. (Ja, ook dat moet gebeuren.) Ik had een afspraak staan om 17.30 uur. En zo Nederlands als ik ben, was ik natuurlijk ruim op tijd. Ik nam plaats in de wachtkamer en zag de klok langzaam steeds verder tikken. Om 17.45 uur zaten er meer mensen in de wachtkamer dan dat er personeel rond liep. Dus ik was heel benieuwd hoe ze dat gingen oplossen. 25 minuten later dan gepland, was ik dan eindelijk aan de beurt! En raad eens… binnen, om precies te zijn, 7 minuten stond ik weer buiten.
In Nederland zou dit een kleine ramp zijn. De rest van de dag zou geheel in de soep lopen wanneer een andere afspraak heel erg uitloopt. Aangezien ik hier, net zoals alle Spanjaarden, tijd zat heb, kan ik er wel om lachen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het wel erg relaxt is dat niemand er hier raar van op kijk als je veel later aan komt zetten dan afgesproken.
De klok in mijn gastgezin loopt zo’n 20 minuten voor. Dus waarschijnlijk proberen ze nog wel ergens hun best te doen om op tijd te komen. Echter denk ik niet dat de klok van mijn docent ook voor loopt, want als mijn klasgenoten en ik ’s ochtends al met onze boeken klaar zitten komt de docent (de enige Spanjaard in het gezelschap) áltijd als laatste binnen wandelen.